Decode

[CartoonJessie]

Well I will figure this one
Out on my own
 
Hij voelde een vreselijke tweestrijd in zich woeden. Hij was tevreden dat hij haar achterbakse daad had kunnen bestraffen met zulke harde woorden. Maar tegelijkertijd had hij zelf die avond ook een enorme klap gekregen.
Voor een moment had hij erin geloofd dat iemand oprecht geïnteresseerd in hem was. Hij had gedacht dat hij misschien voor eens een beetje geluk in de liefde had en dat zijn eenzame dagen achter hem lagen.
Maar het was een leugen geweest. Vanaf het begin was het onmogelijk geweest voor hem om hier gelukkiger van te worden – maar ze had hem een scherm voor zijn ogen gehouden. Hij had het niet gezien.
Wat nog erger was – als hij haar deze avond niet had betrapt, zou hij haar volgende week waarschijnlijk weer ontmoet hebben – en wie weet wat er dan gebeurd zou zijn? Hij durfde het niet aan om aan die gevolgen te denken. Hoe lang zou ze de leugen hebben volgehouden?
Voor een moment had hij de kriebels van verliefdheid gevoeld. Gelukkig had hij die kunnen uitschakelen op het moment dat hij achter haar identiteit kwam – of niet dan?
Severus bleef echter zitten met een wrang gevoel. De gedachte aan hun kus bleef zijn hart in twee scheuren.
De kus was een leugen, probeerde hij zichzelf voor te houden.
Nee, ze voelde echt wel wat voor je.
Ze is nog maar een puber!
De onzekerheid en verwarring maakten zijn hoofd zwaar. Hij had het juiste gedaan door haar van zich weg te duwen, daarvan wist hij zichzelf te overtuigen. Het had nooit iets kunnen worden.
Of wel?
 
Snikkend liet Tops zich vallen op het bed en Yvonne stond op en ging naast haar zitten. Ze aaide haar vriendin over haar rug en zag hoe haar haren iedere paar secondes van kleur veranderden. Yvonne had geen woord nodig om te weten dat het een ramp was geweest.
“Als je wilt praten...”
“Laat me alleen!” snikte Tops hard.
Yvonne wierp nog een sympathieke blik naar haar vriendin, maar stond toen recht en trok de gordijnen rond haar bed dicht. Het arme kind, dacht ze bij zichzelf.