31/08/2020, 10:10
Lydia probeerde een grimas te verhullen toen haar date vroeg wat ze studeerde door haar hand van tafel te halen en een voorzichtig slokje te nemen van haar cappuccino. Het was behoorlijk warm, maar de melk was niet zo heet, waardoor ze haar tong niet verbrandde. Ergens was ze geneigd om hem een hint te geven over de magie die door haar aderen stroomde en kijken hoe hij erop reageerde. Misschien kon ze de naam van een professor noemen? Als hij ook op Zweinstein had gezeten, moest hij daar wel op reageren, toch? En als Aaron een Dreuzel was, zou hij nog niet eens knipperen met zijn ogen en denken dat ze over een of andere professor van haar universiteit sprak.
“Aaron,” zei ze, terwijl ze de eerste lettergreep iets langer uitrekte dan gebruikelijk was, “ik overdrijf, natuurlijk. Meneertje je-herkent-me-aan-de-slaapzak.” Lydia nam nog een slokje van haar cappuccino en legde haar andere hand op de tafel, in de hoop dat haar date de hint dit keer wel zou begrijpen en in een veel te doorzichtige, maar daardoor niet minder gewaardeerde, move zijn hand nét iets te dicht tegen de hare zou leggen, zodat hun vingers elkaar zouden strijken.
“Al moet ik zeggen dat de examens van professor Brøndsted vrij beestachtig zijn.” Ze nam nog een slok om haar glimlach om de dubbele betekenis te verbergen en keek haar date toen weer geïnteresseerd aan. Lydia merkte dat het onmogelijk was om naar hem te kijken, zonder verrast te worden door hoe knap de jongeman was. Aanvankelijk dacht ze dat het aan die vriendelijke ogen lag, maar nu viel haar blik op zijn lippen, die een bijna volmaakte cupido-vorm hadden en gekruld waren in een ontwapende lach. Hoe lang zou ze deze date volhouden, zonder zich naar voren te buigen en hem domweg naar zich toe te trekken om die lippen van dichtbij te bestuderen. Te voelen hoe zacht zijn mond op de hare was?
Lyd! Houd die innerlijke Glamorgana bij je.
Lydia dwong haar ogen weer naar haar kopje cappuccino te kijken, die inmiddels alweer bijna leeg was. Toen ze voelde dat de blos op haar wangen, verhuld door een dikke laag foundation, verdween, keek ze haar date opnieuw aan.
“Dat dossier van jou klinkt ook behoorlijk beestachtig, als je daarna een hele nacht nodig hebt om het te vieren. Wat voor werk doe je eigenlijk?”
“Aaron,” zei ze, terwijl ze de eerste lettergreep iets langer uitrekte dan gebruikelijk was, “ik overdrijf, natuurlijk. Meneertje je-herkent-me-aan-de-slaapzak.” Lydia nam nog een slokje van haar cappuccino en legde haar andere hand op de tafel, in de hoop dat haar date de hint dit keer wel zou begrijpen en in een veel te doorzichtige, maar daardoor niet minder gewaardeerde, move zijn hand nét iets te dicht tegen de hare zou leggen, zodat hun vingers elkaar zouden strijken.
“Al moet ik zeggen dat de examens van professor Brøndsted vrij beestachtig zijn.” Ze nam nog een slok om haar glimlach om de dubbele betekenis te verbergen en keek haar date toen weer geïnteresseerd aan. Lydia merkte dat het onmogelijk was om naar hem te kijken, zonder verrast te worden door hoe knap de jongeman was. Aanvankelijk dacht ze dat het aan die vriendelijke ogen lag, maar nu viel haar blik op zijn lippen, die een bijna volmaakte cupido-vorm hadden en gekruld waren in een ontwapende lach. Hoe lang zou ze deze date volhouden, zonder zich naar voren te buigen en hem domweg naar zich toe te trekken om die lippen van dichtbij te bestuderen. Te voelen hoe zacht zijn mond op de hare was?
Lyd! Houd die innerlijke Glamorgana bij je.
Lydia dwong haar ogen weer naar haar kopje cappuccino te kijken, die inmiddels alweer bijna leeg was. Toen ze voelde dat de blos op haar wangen, verhuld door een dikke laag foundation, verdween, keek ze haar date opnieuw aan.
“Dat dossier van jou klinkt ook behoorlijk beestachtig, als je daarna een hele nacht nodig hebt om het te vieren. Wat voor werk doe je eigenlijk?”
![[+]](https://nomaj.nl/images/emerald/collapse_collapsed.png)