Weg

[Rowace]

Een tijdlang zaten ze gewoon terwijl het badwater langzaam afkoelde en Damiens knieën begonnen te protesteren tegen de harde koude tegels. Ze zeiden niets; luisterden alleen naar het stille snikken van Eliza’s tranen. Ze kon hem niet aankijken, maar ze tekende met haar vingers de lijnen in zijn handen en staarde ernaar alsof ergens in de littekentjes en eeltplekken van het vele gitaarspelen een hele wereld verborgen lag, en het antwoord op al haar vragen.
Ze stemde toe met wat drinken en vroeg er meteen wat eten bij. Hij vroeg zich af wanneer ze voor het laatst gegeten had. Zou ze de complementaire maaltijd in het vliegtuig hebben gehad, of was ze te misselijk geweest om een hap door haar keel te krijgen? Hij wist nog hoe vervelend ze het vroeger had gevonden als hij haar aandrong om alsjeblieft iets te eten, als ze van streek was en een hele dag weigerde iets tot zich te nemen. Dan leek haar keel van schuurpapier, zei ze. Voor haar was het een noodzakelijkheid; voeding nam ze slechts om energie in haar lichaam te kunnen stoppen. En als ze verdriet had, wilde ze geen energie.
Blijkbaar had Marsha – of het toeren, of de band, of het leven zonder hem – haar toch ook goede dingen gebracht.
Damien stond op en negeerde zijn beurse benen. Eliza volgde zijn voorbeeld en hij moest haar vastpakken om te voorkomen dat ze wankelde. Ze was zo mager onder haar druipende trui. Ze trilde erover terwijl ze op de badmat stapte. Maar nog altijd rook ze bedwelmend lekker en een deel van hem smeekte om haar blauwe lippen te kussen, of op zijn minst zachtjes te strelen met de zijne.
Gelukkig kon ze zijn gedachten niet horen, want ze liet hem los en opeens – was er iets mis met hem? – had ze haar staf in haar hand en droogde ze zichzelf af met een spreuk die warme, droge lucht uit haar toverstok liet waaien. Ze grijnsde die triomfantelijke scheve glimlach waar hij zo van hield en die ze altijd had als ze dacht dat ze een slimme spreuk gebruikte die hij, rijkeluiskindje, kostscholier, niet kende. Damien onderdrukte een lichte rilling vanaf zijn koude eiland, anderhalve stap van Eliza verwijderd.
Haar spreuk mislukte, veranderde haar kleding van zachte trooststof in iets wat nog het meest leek op gedroogde stukken olifantenhuid, en Eliza’s grijns verdween. Haar mond trilde op het randje vlak voor huilen. Ze sloot haar ogen, maande zich met al haar zelfbeheersing tot kalmte en vroeg hem of ze iets mocht lenen. Daarbij keek ze hem recht aan, alsof ze wilde zeggen: Kijk dan, geen tranen. Mijn ogen zijn niet eens nat.
Damien zette een vertwijfelde stap naar achteren. Hij wilde haar helpen, niets liever zelfs, maar ze was niet langer de zijne en hij wist dat ze een onzichtbare doch onmiskenbare grens zou overschrijden als ze de pyjama aan zou trekken die ze al zo vaak had ingepikt als ze spontaan bleef logeren. Oud en nieuw verstrengelden met elkaar, maar hij moest ze uit elkaar zien te houden, voor zover dat ging.
Zijn oog viel op het modereclameblad dat Blue graag in bad las omdat ze dan in alle stilte kon dagdromen dat ze luxe dingen kocht, zonder dat ze telkens van Damien hoefde aan te horen dat ze die spullen best écht kon kopen. Hij verborg zijn dankbaarheid voor deze ontdekking en reikte Eliza het magazine aan.
‘Hier, bestel maar wat voor jezelf. Maakt niet uit wat. Dan zal ik die sandwich voor je klaarmaken.’
Voor hij de badkamer uitliep, stond hij zichzelf toe om haar arm te strelen. De nieuwe textuur van haar trui bezorgde hem de kriebels, maar haar handen waren nog precies zo zacht en volmaakt als hij zich herinnerde, alsof ze nog nooit een gitaarsnaar had aangeraakt. Het was bijna eng hoe perfect ze was.